Λέξη «Πέντε»
Και σήμερα
για άλλη μια φορά
μοιράζω σκοτάδια στις πιο βαθιές ρωγμές μου.
Τα οργανώνω,
τα βάζω σε τάξη.
Τα τοποθετώ με αλφαβητική
σειρά στα σημεία της υλικής μου
εκδοχής. Σε κάθε πόρο της
επιφάνειάς μου προσπαθώ να
στριμώξω και ένα από αυτά.
Κι ύστερα πάλι
να τα αποσύρω προσπαθώ,
να τα τραβήξω από το σφραγισμένο πηγάδι,
και πρώτη ύλη...,
χώμα και νερό
να τα καταστήσω.
Οικοδομικό υλικό
για να χτίσω με μαεστρία
τα αποστειρωμένα σχήματα
που προσφέρω
στον κόσμο.
Λέξη «Έξι»
Πώς θα ήταν άραγε
τα ίδια τα νεκρά μου
χείλη να φιλώ;
Τούτη η σκέψη με απασχολεί
το βράδυ αυτό.
Το πρόσωπό μου
αντικρυστά να στέκεται
με την άψυχή του εκδοχή,
και τρυφερά να πλησιάζει το
ζωηρό του στόμα
στις αδελφές παγερές καμπύλες
του νεκρού αντικατοπτρισμού.
Αν μπορούσα θα ταρρίχευα τον
εαυτό μου...,
θα τον τοποθετούσα στην απέναντι πολυθρόνα.
Να τον κοιτάζω κάθε μέρα.
Να μου θυμίζει πως
μόνον οι ανόητοι έχουν
απαντήσεις.
