Αν έχω ένα ταλέντο, είναι
πρωτίστως αυτό,
να οργανώνω.
-Όχι τίποτε χαρτιά μέσα σε κίτρινους φακέλους
με σβολιασμένη την κόλλα στην κορφή.
Όχι, όχι αυτό.
Είναι και τούτο το κίτρινο που μοιάζει
με άνοιξη ξεθυμασμένη.
Είναι κι η σβολιασμένη κόλλα που φέρνει στο νου
τον άνθρωπο που την έτριψε με το δείχτη του
κρατώντας το κεφάλι του σκυφτό.
Το αποφεύγω-
Οργανώνω σκοτάδια.
Σκοτάδι Ένα,
Σκοτάδι Δύο,
Σκοτάδι Τρία.
Τα βάζω σε αλφαβητική σειρά.
Τα βάζω σε αριθμητική σειρά.
Τα καλλωπίζω,
τα χτενίζω,
τους βάζω το αγαπημένο τους άρωμα.
Τα σκοτάδια προτιμούν το γιασεμί.
Τα γυαλίζω ύστερα.
Παράδοξο αλήθεια.
Λουστραρισμένα σκοτάδια.
Μένω να τα
κοιτάζω λίγο.
Έπειτα τα μαζεύω.
Σαν να ‘ρθε
η ώρα να μπούνε τα παιχνίδια
στα κουτιά τους.
Κι έτσι τα στριμώχνω.
Τα ζουλάω.
Τα πατάω στις άκρες τους.
Σε κάθε πόρο
της επιφάνειάς μου
πρέπει να χωρέσει ένα.
Δεν φταίω εγώ.
Δε χωρούν.
Και πλημμυρίζουν
το δωμάτιο.
